Kolejnym wyzwaniem, z jakim się spotykamy to wykończenie torebki wewnątrz a dokładnie wszycie podszewki. Sposób, w jaki o zrobimy, znacząco wpływa na efekt końcowy i to jak torebka wygląda na ZEWNĄTRZ. Wiele osób zastanawia się czy podszewkę „wszywać luźno”, czy może powinna ona być ściśle przytwierdzona do wewnętrznej strony ścian torebki. Czy to ma znaczenie? Tak. Duże. Przede wszystkim dlatego, że sposób wszywania podszewki może oznaczać mniejszą lub większą ilość warstw materiału do przeszycia i zmieszczenia pod stopką maszyny – to istotne z punktu widzenia tego, jaki sprzęt posiadamy i jakie ma on możliwości.

Wszywając poszewkę „luźno”, szyjemy jak gdyby osobno „drugą” warstwę torebki, umieszczamy ją w wewnątrz warstwy wierzchniej. Obie warstwy są połączone ze sobą w okolicy listwy zamka. Są osoby, które takie łączenie materiału wierzchniego z podszewką uważają z łatwiejsze, mniej czasochłonne. Oczywiście każdy ma prawo mieć swoje zdanie i pracować tak jak lubi.

W mojej ocenie nie jest prawdą, że ten sposób na „luźną podszewkę” jest łatwiejszy czy też szybszy. W dodatku daje gorsze efekty jeśli chodzi o estetykę i wygląd torebki na zewnątrz. Szyte w ten sposób boxy gorzej utrzymują kształt, ponieważ nie mają wewnętrznego rusztowania. Owszem –czasami lepiej jest wybrać taką drogę, jeśli możliwości naszej maszyny nie pozwalają na więcej. Szyjąc hobbystycznie, na własny użytek takie wykończenie jest ok. Warto dodać, że szyjąc w ten sposób, można znacząco poprawić utrzymanie kształtu torebki wszywając do warstwy zewnętrznej „rusztowanie” w postaci:

• Wypustki – okalającej obwód ściany;
• Bizy lub kedry kaletniczej;
• Stębnowania obwodu po prawej stronie.

Jednak jeśli dla naszej maszyny kłopotem jest przeszycie większej ilości warstw materiału, to wszywanie dodatkowych wypustek, biz, kedyr kaletniczej – także sprowadza nas do tego samego problemu. Stębnowanie szwów jest w tych modelach dość trudne, więc podnosząc argument „czasochłonności” – stębnowanie wcale nie przyspieszy procesu.

Dlatego po latach doświadczeń i szycia torebek na sprzedaż, już dawno doszłam do wniosku, że najlepszym sposobem na przymocowanie podszewki do ścian torebki jest przyszycie jej na stałe i wykończenie brzegów lamówką (wiem, że są osoby, którym z lamówką nie jest po drodze…). Wbrew pozorom takie mocowanie podszewki i wykończenie nie jest bardzie czasochłonne niż przyszywanie podszewki „luźno”. Dodatkowo pokrycie od wewnątrz brzegów lamówką, powoduje ich usztywnienie, co daje nam efekt lepszego „rusztowania” utrzymującego kształt torebki. Dzięki takiemu wykończeniu torebka lepiej wygląda na zewnątrz. Linie torebki są płynne, trzymają kształt, nie zapadają się. Jestem zwolenniczką tej metody wszywania podszewki zwłaszcza, jeśli torby szyjemy w celach komercyjnych (wyglądają i trzymają się lepiej). Z ilością warstw materiałów, które trzeba przeszyć i zmieścić pod stopką można sobie poradzić usuwając usztywnienie z naddatków na szwy – wówczas warstw materiału do pokrycia lamówką nie jest aż tak dużo i spokojnie da się je wylamować nawet na zwykłych maszynach. Osobiście jestem także zwolenniczką usztywniania naddatków na szwy, bo to jeszcze bardziej wzmacnia wewnętrzne rusztowanie, ale jeśli argumentem na „NIE” jest zbyt duża ilość warstw, to dobre efekty można osiągnąć nawet pozbywając się usztywnienia z naddatków na szwy. Odpowiadając na argument, że „lamowanie jest bardziej czasochłonne”, muszę odpowiedzieć stwierdzeniem, że w osiąganiu najlepszych efektów nie ma dróg na skróty. Pytanie więc powinno zabrzmieć „Czy chcesz uszyć torebkę ładnie czy szybko”? Jeśli zależy Ci na lepszym efekcie końcowym – lamowanie szwów będzie właściwszą metodą. Rusztowanie, jakie zapewnia nam wylamowanie szwów od środka zazwyczaj nie wymaga już dodatkowych „podpieraczy” w postaci wypustek, kedr, biz kaletniczych na zewnątrz. A skoro nie wymaga tych dodatków, które też trzeba by było przyszyć i profesjonalnie połączyć, to śmiem wysunąć stwierdzenie, że lamowanie szwów jest wręcz oszczędnością czasu. Praktykując nabieramy wprawy i przyszywanie lamówki przestaje być „zmorą”. Po latach doświadczeń przyszywam ją już bez przypinania, zajmuje mi to o wiele mniej czasu niż kiedyś.